Późny wieczór. Drgania tramwaju wprawiają moją głowę w przyjemne wibrowanie. Uspokajam się i dystansuję. Dysproporcje i upokorzenia blakną.
Nic nie staje się lepsze i bliższe. Nie ma punktów odniesienia. Jest tylko spokój.
Pustka prowokuje jej wypełnianie. Więc wypełniam. Wymyślam. Bądź moim przyjacielem.
A potem miewam absurdalne sny.
Addiction.
